« یک میدان و دو مهاجم ، مواظب نقشه دشمنان باشیم.  »

باسمه‌تعالی

یک میدان و دو مهاجم
مواظب نقشه دشمنان باشیم.

نه مرز تنها خاکی و آبی است، نه حمله تنها زمینی و هوایی.

نه هجوم فقط نظامی است و نه ضربه فقط مادی.

تهاجم فرهنگی خطرناک‌تر از هجوم نظامی است.

در هجوم نظامی دشمن از مرز آبی و خاکی وارد می‌شود، در تهاجم فرهنگی از مرز فکری و روحی.

هجوم نظامی با سروصدا و سرعت است، تهاجم فرهنگی آهسته و آرام،

آن ترسناک و نفرت‌آفرین است و این آفریننده و جذاب.

در آنجا زمین از دست می‌رود و اینجا شرف و دین.

آنجا درگیری با دشمن در مرزهاست و اینجا آسیب از حمله دشمن درون خانه است.

آنجا بمب‌های خوشه‌ای می‌ریزند و اینجا ماهواره و امواج تصویری.

آنجا میدان مبارزه محدود است و اینجا گسترده و نامحدود.

آنجا جنگی است آشکار و اینجا غارتی پنهان،

آسیب خورده آن انگیزه مبارزه پیدا می‌کند و نیش خورده این، بی‌انگیزه می‌شود.

اسیران آن میدان آزاده‌اند و گرفتاران این میدان معتاد و آلوده.

آنجا شهادت، خانواده‌ای را سربلند می‌سازد و اینجا اعتیاد و ابتذال، دودمانی را شرمگین.

پدر شهید عزیز است و پدر معتاد سرافکنده.

تشیع جنازه یک شهید، شهری را روح حماسه می‌بخشد و آلودگی نسلی مبتذل، روح جامعه را افسرده می‌سازد.

هجوم نظامی، یک ملت را مقاوم‌تر می‌کند و هجوم فرهنگی سست‌تر.

آنجا فشنگ شلیک می‌شود و اینجا آهنگ مبتذل پخش می‌شود.

آنجا در پی ماه‌اند و اینجا در پی ماهواره.

گذرگاه‌های آن جبهه سربالایی است و عرصه‌های این میدان سرازیری.

آنجا از خود می‌گذرند تا به خدا برسند و اینجا از خدا می‌گذرند تا به خود برسند.

قربانیان آن، شهید راه معروف‌اند و قربانیان این کشته راه منکر.

پس باید بکوشیم تا از مجروحان این جبهه و ترکش‌خوردگان این حمله نباشیم.

اگر هم آسیب‌دیده‌ایم به درمانگاه توبه برویم و تا دیر نشده غده گناه را جراحی کنیم.

آیا سلامت روح و فکر
به‌اندازه جسم مهم نیست؟